Rok tot aan de knieën of gewoon een broek?

Zondag.. We zitten op een Evangelisatie terrein en op het terrein zit dus uiteraard ook een kerk. Er wordt toch wel een beetje van je verwacht dat je er aanwezig bent en een Surinaamse kerkdienst mee maken is toch iets wat op onze Surinaamse bucket list stond. 

De kerk is niet erg groot, en de gemeente komt van uit de buurt of wonen in Sunnypoint, hier wonen Marons, de uit het binnenland verhuisde mensen. Met ons goede gedrag allemaal in een rok gewurmd, een shirt aan dat de schouders bedekt en om kwart voor tien liepen we van ons huisje weg. 100 meter lopen, een kwartier te vroeg aanwezig, wat normaal is voor Nederlandse begrippen...Even vergeten dat we niet in Nederland zijn.

Toch begon rond tien uur de dienst. Er waren 3 zangers, 2 zangeressen, drums en piano. Er werd gezongen 'Jezus houdt van jou'. Mensen liepen rond en kwamen ons en anderen een hand geven vol lof zingend. Dit lied duurde even en had om mij best veel impact. Er werd een hoop gezongen, in zowel een niet begrijpbare taal als gewoon Nederlandse opwekkingen. 

Er waren vrouwen die bleven klappen, op hun zelf meegenomen tamboerijn speelden, dansten of gewoon, net als wij stil stonden een mee zongen. 
Misschien hadden we wel een beetje verwacht dat iedereen aan het dansen was en klappen, maar ieder deed zijn eigen ding. De kinderen hebben alleen maar op hun stoeltje gezeten en zijn alleen gaan staan om naar de bijbelgroep te gaan, of lagen tegen hun ouders aan. 

Het bidden was ook bijzonder, er werd 'gepassioneerd' gebeden en de halve kerk begon ineens mee te bidden in Tongentaal. De hele kerk was dus rumoerig en het duurde ook wel even voordat dit voorbij was.

Na het zingen begon de preek. Erg lang, erg warm. Ongegeneerd waren er mensen aan het slapen of riepen 'Amen' en 'Halleluja'. 
Na de preek kon je ter plekke belijdenis doen, ook wel bijzonder om te zien. Als je zeker wist dat je voor God zou gaan en een kind van hem was mocht je je hand opsteken. Die personen liepen naar voren en gingen bidden.

Helemaal aan het einde was er nog ruimte om God te danken, dus hardop te bidden in de kerk als je dat zou willen. 
Best een gave manier om de kerk er ook bij te betrekken, vooral ook omdat de gemeente niet zo groot is. 

Het was trouwens een vrouw die preekte, Gloria, onze overbuurvrouw. De dochter van de oprichter van dit terrein. Er waren ook vrouwen in een broek, wat fijn is om te weten. 

Het was een bijzondere ervaring, in sommige opzichten anders, is sommige opzichten hetzelfde.

Volgende keer maar eens een -zoals Celia het noemt- 'Halleluja kerk' opzoeken.