Niet alles hier gaat over roosjes

Ik doe hier onwijs gave dingen, we bezoeken verjaardagen we hebben al veetripjes gedaan om het land te verkennen. Vorige week zijn we gaan quad rijden en in het weekend zijn we naar Bergendal gegaan om te gaan zip linen. Vooral de kabel over de Suriname rivier was onwijs gaaf! Maar niet alles hier gaat over roosjes.

Ondanks dat stage erg leuk is en ik goed met mijn werkbegeleidster overweg kan worden er ook dingen gedaan die we in Nederland niet altijd even goed keuren, of eigenlijk zouden we worden ontslagen als we handelingen zouden doen die zij toepassen. Kinderen worden regelmatig dom genoemd, er zijn nog leerkrachten die de kinderen slaan, ondanks dat het echt verboden wordt vanuit het MINOV (Ministerie van Onderwijs en Volksgezondheid). Er is zeker verbetering gaande zo is er nu een zorgcoördinator aanwezig op school maar nog lang niet alles is zoals wij ‘normaal’ vinden. Gelukkig is mijn eigen werkbegeleidster niet zo agressief dus blijft het bij: ‘Ik ga je wegjagen hoor!’

Vandaag heb ik wel een andere verschrikkelijke ontdekking gedaan. We waren er al mee bekend dat de opvoeding hier ook wat gewelddadiger er aan toe gaat dan in Nederland maar vanochtend zat ik, zoals elke ochtend, in de schoolbus met de kinderen. Ik zat naast een jongetje uit mijn groep en toch viel een zwarte vlekje op zijn arm erg op, ik tikte Celia even aan om het subtiel te laten zien en we hadden allebei dezelfde gedachten: een uitgedrukte sigaret. Omdat ik niet niks kan doen het jongetje voor school nog even bij me geroepen. Uiteraard was het eerste wat hij zei dat hij gevallen was, waarop ik hem wees op nog enkele gelijksoortige littekens op zijn pols. We kwamen al snel tot de conclusie dat zijn  vader inderdaad sigaretten op hem uitdrukte en de laatste was omdat hij ging slapen terwijl dat niet mocht. Mijn hart brak. Ik had zijn littekens boven zijn lip wel eens gezien maar nooit erbij nagedacht wat het zou kunnen zijn, tot vandaag. Ook brandplekken van sigaretten.
Helaas was de zorgcoördinator er niet, zij is van plan is de zorg op deze school te verbeteren en dus maar op de directrice afgestapt. Wat er nu mee gaat gebeuren weet ik niet, het enige wat ik nu kan doen is liefde geven aan al mijn lieve kinderen.

Nog een hectisch verhaal: maandagmorgen, net wat te laat voor de eerste schoolbus stonden we bij de weg. Gelukkig komt er nog een alleen moesten we wat langer wachten. Kijkend naar een man op een brommer die midden op de weg reed, een auto die toeterde en niet verder uit kon wijken was er een enorme botsing. De fout lag 100% bij de man op de brommer die totaal aan de verkeerde kant aan het rijden was en niet uitweek, hij gleed serieus nog zo’n 10 meter verder over het asfalt. Ik pakte van de schrik even Celia haar arm beet en we hoefden niet lang na te denken of we stonden bij de man, en je hoefde ook niet lang te kijken om te zien dat hij onder het bloed zat. Corine terug gesneld naar het terrein om een doek te halen, ik pakte mijn 1,5 literfles en begon zijn wond af te spoelen. Het was een enorm diepe snee. Het duurde even voordat Corine terug kwam met verband en Celia ons wonder heeft de wond, dat maar niet wou stoppen met bloeden, ingewikkeld met verband. Politie was gebeld, ambulance gebeld, krant was helaas niet aanwezig (in elk geval staat er niks in de krant van dinsdag en ook niet in die van woensdag, wat we stiekem wel een beetje gehoopt hadden) en de schoolbus met leerkrachten kwam eraan. De schooldag kon beginnen.
Toevallig hebben Corine en Celia de man nog gesproken (zij zijn eerder vrij dan ik) en het gaat goed met hem. Hij heeft 6 hechtingen in zijn arm nog een wond op zijn scheen en iets met zijn schouder.

Voor de rest gaat het goed met ons, nog steeds zijn we de Chikungunya mug te slim af en zijn we kerngezond.